Tijd heelt alle wonden. Is dat zo?
Het is niet normaal wat ik voel.
Best niet babbelen over rouw want dan val ik anderen lastig.
Er zijn veel misverstanden, oordelen, aannames, mythes over rouwen. De mythes leven nog heel erg is onze maatschappij. Als we zelf geconfronteerd worden met verlies komen we ze tegen.
Misverstanden vormen kloven: kloven in onszelf, we twijfelen over onszelf of we wel goed bezig zijn en het zorgt voor afstand tussen onszelf en de anderen.
Ik beschreef 5 misverstanden in mijn rouwgids: ik maakte er ook een werkboekje van. Met welke twijfels word jij geconfronteerd en wat willen ze je vertellen.
Maar er zijn meer dan 5 misverstanden. Daarom beschrijf ik in dit artikel 5 andere misverstanden zodat jij meer met jouw gevoel kan rouwen.
1. Als je rouwt, mag je niet meer lachen.
Lachen mag! Als je zin hebt om iets leuks te doen of om plezier te maken, doe dat gewoon. Dat mag er ook zijn tijdens je rouwproces. Het betekent niet dat jij je dierbare vergeten bent. Het betekent dat jij je leven terug in handen wil nemen. Tijdens rouwen maken we een slingerbeweging tussen het verlies en het herstellen van ons leven. Er zijn momenten dat we in het verlies zitten, verdrietig zijn, missen, boos zijn en er zijn momenten waarop we ons leven proberen te herstellen, afleiding zoeken, gaan werken, hobby's doen, nieuwe dingen ontdekken. Lachen zit ook in deze slingerbeweging. Humor helpt je relativeren en is een vorm van rouwen.
Of zoals Godfried Bomans het zegt: Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet” .
2. Je moet de overledene loslaten om verder te kunnen.
Als je dierbare overleden is, dan is er geen eindpunt van rouwen dat eindigt in "en nu accepteer ik dat hij dood is" en " nu kan ik hem loslaten". Tijdens het rouwproces evolueren we naar een andere verbinding met de degene die is overleden.
Het kan zijn dat je nu denkt : - oh nee, ik blijf voor altijd zitten in het verdriet of
- natuurlijk blijven wij verbonden. Het is te gek om te denken dat ik de banden ga verbreken en een heel nieuw leven ga opbouwen of
- je denkt een beetje van beiden.
Kijk maar naar andere culturen of kijk naar kinderen: zij vinden steevast manieren om de overledene op een andere manier vast te houden. Het is ook mijn overtuiging dat iedere rouwende dit intuïtief ook weet, maar dit verstoord wordt door het misverstand. In ieder geval ik was opgelucht dit te lezen. Ik wou geen nieuw boek beginnen schrijven na het overlijden van mijn man, maar wel een nieuw hoofdstuk in een bestaand boek.
3. Je rouwt alleen thuis.
Rouwen doe je niet alleen thuis maar ook op het werk of op school. Je neemt het rugzakje, zeker in het begin, altijd mee waar je ook gaat. Voor kinderen is het belangrijk dat ze na het overlijden opnieuw structuur ervaren en dat ze voelen dat sommige zaken niet veranderd zijn zoals naar school gaan. Voor rouwende volwassenen (ouders die hun kind verloren of weduwe/weduwnaars) is het van belang om de mogelijkheid te hebben op een aangepaste manier terug in het professionele leven te stappen. Het is voor iedereen zoeken wat het beste past, voor de rouwende zelf en de collega's, voor het kind en de omgeving van het school. De enige manier om verder samen te kunnen is door overleg. Zelf aangeven door de rouwende en dit te bevragen door collega's/leidinggevende. Geen éénmalig overleg, nee herhaaldelijk. Rouwen vraagt blijvende aandacht.
4. Heb je dit nu nog niet verwerkt?
Deze uitspraak is voor rouwende erg pijnlijk. De rouw gaat niet over. De pijn, het gemis en de liefde blijven. Tijdens het leven tracht je het rouwen te integreren in het leven. Rouwen mag er zijn. Je mag blijven voelen wat je voelt, ook na al die jaren. Verlies confronteert ons met onze onmacht, zeker in onze cultuur, waar we het verlies vermijden of ontkennen, waar verschillende oordelen zijn die ervoor zorgen dat rouwen na een gepaste tijd gedaan moet zijn. Het wordt tijd dat rouw de erkenning krijgt die het verdient, als een levenslang en gezond proces.
5. Ik voel de overledene, ik ben gek!
Het is niet ongewoon om nog contact te voelen met de overledene. Op een bepaalde manier blijf je er ook na de dood voor zorgen, dit geldt zeker voor ouders die een kind verloren zijn maar ook een weduwe/weduwnaar zal zorg dragen voor de overleden echtgenoot. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik voor het sterven van mijn echtgenoot dacht dat niet kon. Ik ben inmiddels van mening veranderd. We weten niet wat na de dood gebeurt, iedereen zijn gevoel, mening en overtuiging telt en ik voel het zelf. Redenen genoeg om van gedacht te veranderen. Niet iedereen voelt de overledenen en dat hoeft ook niet. Sommige gaan er naar opzoek maar ik weet niet hoe dit werkt en of dit werkt. Wat ik wel weet is dat sommige dan bekijken wat ze geleerd hebben van de overledene, andere leven verder als leidraad de waarden van de overledenen.
Heb jij na het lezen van deze vijf mythes een vraag of wil jij weten welke mythes er nog rond bestaan, vraag dan naar mijn rouwgids: rouwen hoort bij het leven, sommige gebeurtenissen niet. De vijf grootste misverstanden rond rouwen weerlegt. Het is een dun, waardevol e-book.
Wil je graag een gratis kennismakingsgesprek, klik dan hier. Binnen de twee dagen neem ik contact met je op. We bekijken samen wat jij nodig hebt en wat ik kan bieden.
Misschien toch nog één mythe uit de wereld helpen: door hulp te vragen ben je zwak, nee integendeel, voor hulp te vragen heb je moed nodig. Je hoeft het niet helemaal alleen te doen.
Groeten
Griet Schepers
Rouwcoach
Comments