Een paar jaar geleden, we zaten aan tafel en we waren aan het lachen en plezier aan het maken. De jongste dochter werd heel stil en ik liet ze eventjes. Wat bleek? ze voelde zich schuldig omdat wij aan het lachen waren terwijl papa gestorven was.
Rouwen is innerlijk werk verrichten. Het is hard werken. En je kan het beter toelaten wanneer het zich aandient. Verlies kan je diep raken. En hoewel je soms weigert om de rouw toe te laten en je zou willen dat het al voorbij was, komt er een moment vroeg of laat dat er geen ontkomen aan is.
Rouwen nodigt je uit om in de diepte te gaan. Het laat je kennismaken met een scala aan gevoelens. Gevoelens die je herkent en erkent maar ook gevoelens die niet zo gemakkelijk te dragen zijn. Misschien schaam je je ook wel om een gevoel te voelen. Vaak hoor ik dat bij het gevoel van opluchting. De gevoelens lopen ook door elkaar en kunnen ons in de war brengen. We proberen het gevoel te begrijpen maar soms is het niet altijd duidelijk.
Rouwen nodigt je uit om in de diepte te gaan, de gevoelens te exploreren, ze er te laten zijn. De gevoelens er laten zijn zonder je in eerste instantie af te vragen waarom ze er zijn. Geef ze erkenning. Nadien kan je je afvragen "wat er speelt, hoe komt het dat ik me zo voel, schaam ik me voor deze gevoelens". Op die manier kan jij jezelf beter leren kennen, op die manier leer je hoe om te gaan met gevoelens, hoe pijnlijk het ook mag zijn. Je merkt dan ook dat in delen van verdriet vaak ook verbondenheid en warmte schuilt.
Jezelf vragen stellen is dus nuttig maar je kan er ook in doorslaan. Dan maak jij jezelf druk met allerlei gedachten. Vaak zijn dit angstgedachten of piekergedachten. Het lichaam, waar het gevoel gehuisvest is, krijgt geen aandacht meer. Verdeel je aandacht regelmatig tussen het denken en het voelen. En geloof me, alleen met gedachten bezig zijn, ik werd er bijna zelf gek van. Het zorgde er wel voor dat ik niet hoefde te voelen. In het begin was dat gemakkelijk maar op den duur werkte dat niet meer. Mijn lichaam liet van zich horen op een niet zo vriendelijke manier.
Maar terug naar het schuldgevoel als je terug gelukkig bent. Schuldgevoelens hebben een belangrijke functie net zoals alle andere gevoelens. Door schuldgevoel houden we rekening met andere mensen en door schuldgevoel hanteren wij een aantal waarden en normen. Een belangrijke zin voor mij is: "je mag je schuldig voelen maar je bent niet schuldig". Schuldgevoel zorgt voor please gedrag. In dit geval wou ze trouw blijven aan haar papa. Door niet gelukkig te zijn wou ze aan hem tonen dat zij hem graag zag. Gelukkig zijn er andere zaken waarbij ze kan laten tonen dat ze haar papa graag ziet. Geef de toestemming dat ze terug gelukkig mag zijn.
En ik? Ik voelde me schuldig omdat ik dacht dat ik het overlijden had kunnen voorkomen terwijl het gewoon machteloos toekijken was. Het was moeilijk voor me om toe te geven dat ik het niet had kunnen voorkomen. Het was een belangrijke stap in mijn rouwproces.
Schuldgevoel om terug gelukkig te zijn? Schrijf een toestemming voor jezelf, zou Brené Brown zeggen.
met vriendelijke groeten
Griet
P.S. 1 Herken jij je in dit verhaal? Wil jij voor jezelf kiezen? Je kan mij een mail sturen via info@hetzonnigebloempje.be en ik neem binnen de twee dagen contact met je op voor een gratis kennismakingsgesprek.
P.S. 2 Er bestaan veel misverstanden rond rouwen. In mijn gratis e-book kan je er alles over lezen. Stuur me een bericht via info@hetzonnigebloempje.be en ik zorg ervoor dat het in je mailbox beland.
Comentários