Ik ga graag naar het kerkhof.
Maar mijn zoon wil niet mee.
De herdenking voor onze dochter is een belangrijke dag voor mij.
Maar mijn man wil er niet bij zijn.
Ik zou graag een nieuwe relatie beginnen.
Maar de kinderen willen het niet.
Rouwen in het gezin. Rouwen op zich is al een werkwoord. Het is hard werken, iedere dag opnieuw, vertelt een trouwe lezer van mijn blogs. Ze heeft gelijk. Ieder rouwproces is anders, ieder rouwproces is uniek. Daarbij komt nog dat veel verandert in het gezin, veel wordt anders. Dit kan toch alleen maar moeilijk zijn?
Rouwen kan gezinnen ontwrichten, uit elkaar trekken. Spanningen beginnen te ontstaan tussen de gezinsleden onderling. De ene wil er niet over praten, de andere wil er wel over praten. De ene wil opnieuw gaan werken, de andere komt de zetel niet uit. De ene wil begripvol zijn en de andere is altijd maar boos. En dan heb je de kinderen nog die niet instaat zijn om lange tijd intens en achter elkaar met verdriet bezig te zijn. Zij beginnen opnieuw te spelen of misschien agressief te reageren.
Iedereen mist de overledene en iedereen gaat daar ook nog eens anders mee om. Het gevolg is dat wij de reacties niet meer begrijpen van mensen die wij graag zien en ook zeer goed kennen. We begrijpen de reacties van elkaar niet meer. Het is hetzelfde verlies maar toch een ander proces.
Een spiegel voorhouden
Ook in mijn gezin werd alles anders toen mijn man overleed. Ikzelf veranderde ook: ik werd meer bang, bang om los te laten. Wat mij toen geholpen heeft, is luisteren naar mijn kinderen. "Mama, ge zijn weer gestresseerd. Mama laat het los. Mama, wees nu toch eens rustig." Moest ik niet naar hen geluisterd hebben, had ik misschien zelfs nog niet door dat ik veranderd was. Zij hielden mij een spiegel voor. Dat wat je kind zegt tegen jou, kan je heel letterlijk nemen. Het zorgde ervoor dat ik de eerste stap zette naar hulp. Wie kan jou een spiegel voorhouden?
Verantwoordelijkheid nemen voor eigen gevoelens
Ga vervolgens na wat je precies voelt. Als iemand jou de spiegel voorhoud, zet dan twee passen naar achter en adem diep in en uit. Probeer te pakken waarom je gestresseerd bent, waarom je in paniek bent, waarom je boos bent. Schrijf dit in het kort op of zorg ervoor dat je het niet vergeet. Als je terug rustig bent en je bent alleen, schrijf dit dan uit in het lang en het breed. Schrijf over de gebeurtenis zelf, hoe jij je voelde, wat jij dacht, hoe je lichaam reageerde en schrijf ook op hoe jij je nu voelt en waar jij nood aan hebt. Schrijf aan een stuk door, stop pas na 20 minuten. Hierdoor krijg je zicht op wat je voelde en nodig hebt.
Communicatie
In mijn vorige paragraaf is de zin "zet dan twee passen naar achter" belangrijk voor de communicatie. Wat we zeggen, hoe we het zeggen en wat we (niet) doen heeft een invloed op de andere. Hoe de ene rouwt heeft invloed op het rouwproces van de andere. We ervaren tijdens rouw kwetsbare gevoelens en vaak gaan we proberen om ons te beschermen tegen deze gevoelens. Vaak doen we dit op een onhandige manier: agressief worden, verwijten uiten, in je hoofd gaan leven zodat je niet moet voelen, ... Terwijl we net op dat moment onze behoefte aan emotioneel contact vergroot. Om goed en kwetsbaar te kunnen communiceren moeten we onze binnenkant verkennen, waar zijn we werkelijk bang van of ongerust over en wat heb je nodig. En als dit je lukt al dan niet met hulp van een coach ... dan ervaar je de geruststelling dat je graag gezien wordt om wie je bent en dat je belangrijk bent voor elkaar.
Wil jij graag een gratis kennismakingsgesprek, laat het me dan weten via een berichtje. Je hoeft enkel hier te klikken. Ik reageer binnen de twee dagen om een afspraak te maken.
Veel liefs
Griet
P.s. Er bestaan heel wat misverstanden over rouw. Misschien twijfel jij wel of je goed aan het rouwen bent. In mijn e-book staat een opsomming van de meest voorkomende misverstanden, maar ook reflectievragen. Vragen om contact te maken met jouw eigen binnenkant.
Comentarios