Eenzaamheid kan je beter delen dan voor jezelf houden - onbekende
Als ik vraag wat het moeilijkst is om te tonen aan onze medemens is "eenzaamheid" er vaak bij. Eenzaamheid bij het rouwen. Op de verbinding maken met anderen komt vaak ruis te zitten.
Ik hoor dan geregeld: - Zij begrijpen me niet. Ze hebben het niet meegemaakt en weten niet wat rouwen is. - Ik wil hen niet belasten want zij zijn ook aan het rouwen. - Hij rouwt anders dan ik. - Ze denken dat ik er al klaar mee moet zijn. - Ik vind dat ik dit alleen moet kunnen. Ik heb hier niemand anders voor nodig. - Het voelt verkeerd om mijn gevoelens te laten zien.
Hoe gaat het met je?
Maar het is net door de verbinding toch te maken dat de eenzaamheid kan verminderen. Stel aan jezelf de vraag hoe het met je gaat en wat je voelt en denkt. Door jezelf beter te begrijpen kan je het ook gemakkelijker delen met anderen. Je hoeft het uiteraard ook niet te delen met iedereen. Bekijk bij wie jij je goed voelt. En ja, net zoals rouwen verweven wordt in het leven, blijft ook afstemmen met jezelf en met anderen een uitdaging. Wat jij nodig hebt aan verbinding kan dagelijks veranderen.
Eigen reflecties op eenzaamheid:
Aangezien ik van mening ben dat ook hierrond meer openheid mag zijn begon ik te reflecteren op mijn eigen eenzaamheid. Dit zijn mijn ervaringen met eenzaamheid die ik met jullie wil delen:
- De eerste herinnering die ik heb aan eenzaamheid is in het ziekenhuis. Ik was ongeveer 6 jaar en ondanks de lieve verpleegsters, ondanks het nonnetje dat me mee op stap nam, ondanks het feit dat mijn mama dagelijks meermaals op haar fiets op bezoek kwam was het best wel eenzaam en was ik bang. Dus ik ben nu wel blij en content dat ouders mogen blijven slapen in het ziekenhuis. In mijn tijd was dat niet mogelijk. Jammer genoeg.
- Een andere herinnering die opkwam was toen ik op kot zat. En ook daar, ondanks mijn lieve kot genoten met wie ik veel plezier gemaakt heb, ondanks de telefoontjes van mijn papa, ondanks de boeiende richting was het studeren in de late uurtjes een eenzame gebeurtenis, vooral als de stress toesloeg.
- Nu link ik eenzaamheid aan alleen naar een feestje gaan. In januari staan er twee op de planning (ondertussen geannuleerd). En ook hier, ondanks de vrienden, ondanks de gezelligheid, ondanks de zalige gesprekken is er een gevoel van eenzaamheid. Het specifieke gemis van nabijheid en het ongemakkelijke gevoel van alleen zijn.
- De eenzaamheid in mijn rouw is er ook geweest. Voor mij was de angst moeilijk te delen.
Verschil tussen eenzaamheid en alleen zijn:
Tijdens de rouw heb ik momenten van "alleen zijn" leren appreciëren. Ik kan echt genieten van alleen zijn, geen dagen aan een stuk, nee dat niet. Dan snak ik naar anderen. Ik kan ontspannen als ik alleen ben. Eenzaamheid daarentegen triggert het onveiligheidsgevoel waardoor het sympatisch zenuwstelsel wordt geactiveerd. Verbinding maken maken met anderen is de tegenpool van eenzaamheid.
Dit klinkt nu heel eenvoudig, maar soms lijken er meer leeuwen te zijn dan we dachten. Leeuwen in de vorm van oordelen, wantrouwen, gebrek aan tijd, angst, confrontatie, enz waardoor verbinding maken moeilijk is. Je lichaam voelt dit gebrek aan verbinding.
Evenwicht geeft hoger welbevinden.
De eerste stap volgens mij is je bewust worden van je behoefte rond eenzaamheid: welke signalen krijg je als je te lang alleen bent geweest, dat je te veel tijd in verbinding met anderen hebt doorgebracht of heb jij het juiste evenwicht gevonden? Het welbevinden neemt toe als je een evenwicht weet te vinden tussen tijd die je met anderen door brengt en tijd waarin je alleen kan zijn.
Voelt rouwen voor jou ook eenzaam?
In deze facebookgroep kan jij je verhaal delen. https://www.facebook.com/groups/rouwondersteuning
mvg
Griet
Ik ondersteun mensen in rouw.
P.S. Je kan me ook volgen op facebook. Je krijgt tijdens de weekdagen inspiratie rond rouwen. Als je hier klikt dan kom je op mijn bericht waarin staat wat ik doe en wat ik niet doe.
Comments